Het eind is in zicht!
Door: Anne Harmsen
Blijf op de hoogte en volg Anne
09 Januari 2015 | Malawi, Mzambazi
Hallo allemaal,
Na een maand niks van me te laten horen wordt het weer eens tijd voor een nieuw verslag en ook helaas alweer de laatste. De laatste twee weken zijn al ingegaan, wat zijn die 3 maanden snel voorbij gevlogen. Soms wel iets te snel. Het leven is hier zo anders dan in Nederland. Geen stress en iedereen heeft zeeën van tijd. Als de bus twee uur later vertrekt dan gepland maakt niemand zich druk. Dan maar twee uur later thuis of bij een afspraak.
In een maand tijd hebben we al weer genoeg meegemaakt waaronder natuurlijk ook kerst, oud & nieuw, mijn verjaardag en het afscheid van het dorp.
Na ons laatste uitstapje naar Cape Maclear waren we weer helemaal opgeladen om er weer tegenaan te gaan in het dorp. Terug de armoe in en weer aan het werk in het ziekenhuis met de hoop dat het nu eindelijk wat drukker zou worden. Helaas viel dit werken ons nogal tegen. De mentaliteit ligt hier compleet anders dan in Nederland. Zo vinden ze het totaal niet erg wanneer er weinig patiënten liggen. De verpleegkundigen vinden zichzelf lui, hebben geen zin om druk te zijn en moe thuis te komen. Is ook wel te begrijpen als je maar 3 euro per dag verdiend. Inmiddels zijn we er wel aan gewend om hele dagen niks te doen, maar de laatste paar weken is dit steeds meer gaan vervelen. Zo liggen er op een dag tussen de 2 en 5 patiënten in het ziekenhuis. Wel heb je dan nog de afdeling voor zwangere vrouwen en prematuur baby’s, maar hier kunnen wij weinig doen en is totaal niet ons vakgebied. Als midwive is er genoeg te doen in het ziekenhuis en zijn er veel bevallingen. De meeste verpleegkundigen hier worden daarom ook opgeleid tot nurse en midwive. Helaas is outreach maar 3x in de maand. We balen er wel van dat er zo weinig te doen is. Volgens onze collega’s is het de eerste keer in jaren dat het zo rustig is rond deze maanden. De reden hiervoor is dat het regenseizoen veel later is begonnen en eigenlijk nog niet heel hevig is zoals ze dachten. Valse hoop dus voor ons.
Tussen al de uitstapjes en het werken door moet er natuurlijk ook nog wat voor school gedaan worden. De planning was om dit in de ‘grote’ stad Mzuzu te doen, maar naar zoveel lodges af geweest te zijn zonder succes (geen wifi, 160 dollar per nacht, vieze/rokende/oude mannetjes in een lodge en betalen voor wifi) hebben we maar besloten terug te gaan naar Nkhata Bay. Hier zijn we eerder geweest en gratis wifi was hier wel aanwezig. Fijn dat we ook nog een beetje afleiding hadden bij het meer.
Kerst hier is totaal anders dan in Nederland. De kinderen verheugden zich er al weken op, maar onze verwachtingen waren niet zo groot. Achteraf gelukkig maar anders was het een flinke tegenvaller geweest. Kerstavond moesten we natuurlijk naar de kerk. Om 8 uur begon de kerk. Er werd veel gedanst en het leven van Jezus werd uitbundig gevierd. Wij daarentegen zaten er echt als zombies bij en vielen bijna in slaap aangezien we normaal om 9 uur al in bed liggen. Om 10 uur was de kerk eindelijk afgelopen en konden we snel ons bed in. Eerste kerstdag miste ik ’s ochtends het kerst ontbijt met lekkere broodjes en croissantjes zoals we dat normaal thuis altijd doen. Gelukkig hadden ze nog zelfgemaakte bolletjes brood. ’s Middags kwam oma straal bezopen bij ons eten. Schijnt hier heel normaal te zijn om de hele nacht op te blijven en te gaan drinken tot ’s ochtends vroeg. Mijn kerst diner bestond uit varken, rijst, spaghetti (wat ik zelf gekocht had) ei, kool en, hoe kan het ook anders, nsima. Een beetje vaste korst zoals altijd, maar hun waren er heel blij mee, omdat het meer eten was dan normaal. Na het eten werd er flink gedanst en kreeg ik nog een Afrikaanse wikkeldoek als kerstcadeautje. Ook wij hadden kerst inkopen gedaan. Vooral de onderbroeken en bh’s vielen in de smaak. Was ook wel nodig aangezien mijn zusje al 5 dagen geen onderbroek meer aan gehad had. ’s Avonds aten we gewoon rijst met alleen varken en dat was het. Pfffffff… wat miste ik het eten thuis!! Tweede kerstdag werd hier niet gevierd dus het missen werd nog een tikkeltje erger. Gelukkig waren we ’s avonds uitgenodigd om met de zusters bij het patershuis te gaan eten. Hier kregen we als voorafje een flink glas baileys (voelde het flink na al een paar maanden weinig alcohol te drinken) waar zelfs de zusters niet vies van waren. Ze kwamen in ieder geval een beetje losser dan normaal. Een soort van lopend buffet was klaargezet met rijst, gebakken aardappeltjes, nsima, kip en kool. Ik werd het meest blij van een lekkere klodder mayonaise en ketchup bij het eten. Toch gek dat eten zo’n invloed heeft op hoe je, je voelt haha. Als toetje hadden de zusters een cake gebakken. Een cake wordt hier altijd met veel ritueel op tafel gezet. Ze komen er dansend en zingend mee aanlopen en wij moesten de cake met z’n vijven (ook de Belgische studenten), met 1 mes, aansnijden. Het dansen hebben wij deze avond maar overgeslagen.
Tussen de feestdagen door hebben we nog een ‘nachtdienst’ gedraaid, maar dit was meer slapen dan wat anders. Geen succes voor ons dus en zijn maar weer over gegaan op de dagdiensten.
Oudejaarsdag was niks bijzonders. Het gewone leven ging gewoon door en wij hebben nog een half dagje gewerkt. Er was geen vuurwerk te bekennen in het dorp. ’s Avonds hadden we een feestje bij een verpleegkundige. Er werd veel bier gezopen en op z’n Afrikaans gedanst. Hier is het heel normaal dat een jongen/man achter je gaat staan en tegen je aan gaat dansen. Nou bedankt, maar hier moest ik niks van hebben haha. De mannen zijn hier namelijk totaal niet te vertrouwen. Katie (de verpleegkundige waar het feestje was) had die nacht nachtdienst, maar was gewoon mee aan het drinken en ging af en toe even kijken bij het ziekenhuis (zelfs met twee flessen bier in de hand). Kan allemaal hier in Malawi. Om 12 uur werd er uitbundig ‘Happy new year’ geschreeuwd en dat was dan, het begin van het nieuwe jaar. De volgende dag hebben we een poging gedaan tot uitslapen, maar we werden om 6/7 uur alweer gewekt door de kinderen en de muziek die vaak om 6 uur keihard aangezet wordt. Die dag weinig uitgevoerd en jaloers op de mensen die bij Jan ter Voert het nieuwe jaar in luidden. Volgend jaar ben ik er gewoon weer bij hoor, maar toch bijzonder om het een keer in Afrika mee te mogen maken!
En dan nog mijn verjaardag, 3 januari, de dag waarop ik mezelf geen tiener meer kan noemen. Deze dag begon om 6 uur al door, het ochtend ritueel, schreeuwende kinderen en muziek. Lekker wakker worden op mijn eigen verjaardag haha. Carola en Esri kwamen zingend mijn kamer in en hadden alles versierd. De dag ervoor had ik al wel mijn eigen huis versierd, want dat kennen ze hier niet bij een verjaardag. Meestal slaan ze die ook gewoon over. Zo kwam ik erachter dat mijn Afrikaanse moeder 20 december jarig geweest was en hebben ze dit compleet over geslagen. ’s Ochtends verwachtte ik nog totaal niks van de dag. Sommige zeiden happy birthday en daar hield het dan ook mee op. Tot mijn verrassing hadden ze ’s middags een heel diner voor mij gemaakt en kwamen er mensen mee eten. Ook werd er weer ritueel een (versierde) cake voor mij gemaakt en mocht ik deze aansnijden. Met een dansje en liedje kwamen ze aanlopen met de cake. Mocht zelfs een kaarsje uitblazen haha. Voelde me die dacht toch wel jarig, meer dan ik ’s ochtends verwacht had.
Inmiddels hebben we al afscheid genomen van het dorp, omdat we nog de laatste dingen aan ons verslag voor school af moeten werken.
Het afscheid was heel raar, omdat je totaal niet weet of je ze nog terug ziet en wanneer. Er werden flinke tranen gelaten bij de kinderen. Het lijkt me wel super leuk ze nog eens op te zoeken en te kijken wat er van hun allemaal terecht gekomen is, wat de kinderen allemaal doen en waar ze dan wonen. Wie weet zijn er al wel wat getrouwd op jonge leeftijd en hebben ze al kinderen. Dan zou ik er meteen een reis door Afrika bij aan plakken!!
We zitten nu in Kande Beach aan het meer om aan school te werken, gaan vanuit hier door naar Lilongwe, de hoofdstad, en vanuit daar op weg naar huis!
Het begint nu toch wel te kriebelen om naar huis te gaan en iedereen weer te zien!! Begin het Nederlandse leven, behalve de stress, toch wel te missen. Het aftellen gaat nu echt beginnen, maar eerst nog ff genieten!
Tot snel!!
Liefs vanuit Malawi
Na een maand niks van me te laten horen wordt het weer eens tijd voor een nieuw verslag en ook helaas alweer de laatste. De laatste twee weken zijn al ingegaan, wat zijn die 3 maanden snel voorbij gevlogen. Soms wel iets te snel. Het leven is hier zo anders dan in Nederland. Geen stress en iedereen heeft zeeën van tijd. Als de bus twee uur later vertrekt dan gepland maakt niemand zich druk. Dan maar twee uur later thuis of bij een afspraak.
In een maand tijd hebben we al weer genoeg meegemaakt waaronder natuurlijk ook kerst, oud & nieuw, mijn verjaardag en het afscheid van het dorp.
Na ons laatste uitstapje naar Cape Maclear waren we weer helemaal opgeladen om er weer tegenaan te gaan in het dorp. Terug de armoe in en weer aan het werk in het ziekenhuis met de hoop dat het nu eindelijk wat drukker zou worden. Helaas viel dit werken ons nogal tegen. De mentaliteit ligt hier compleet anders dan in Nederland. Zo vinden ze het totaal niet erg wanneer er weinig patiënten liggen. De verpleegkundigen vinden zichzelf lui, hebben geen zin om druk te zijn en moe thuis te komen. Is ook wel te begrijpen als je maar 3 euro per dag verdiend. Inmiddels zijn we er wel aan gewend om hele dagen niks te doen, maar de laatste paar weken is dit steeds meer gaan vervelen. Zo liggen er op een dag tussen de 2 en 5 patiënten in het ziekenhuis. Wel heb je dan nog de afdeling voor zwangere vrouwen en prematuur baby’s, maar hier kunnen wij weinig doen en is totaal niet ons vakgebied. Als midwive is er genoeg te doen in het ziekenhuis en zijn er veel bevallingen. De meeste verpleegkundigen hier worden daarom ook opgeleid tot nurse en midwive. Helaas is outreach maar 3x in de maand. We balen er wel van dat er zo weinig te doen is. Volgens onze collega’s is het de eerste keer in jaren dat het zo rustig is rond deze maanden. De reden hiervoor is dat het regenseizoen veel later is begonnen en eigenlijk nog niet heel hevig is zoals ze dachten. Valse hoop dus voor ons.
Tussen al de uitstapjes en het werken door moet er natuurlijk ook nog wat voor school gedaan worden. De planning was om dit in de ‘grote’ stad Mzuzu te doen, maar naar zoveel lodges af geweest te zijn zonder succes (geen wifi, 160 dollar per nacht, vieze/rokende/oude mannetjes in een lodge en betalen voor wifi) hebben we maar besloten terug te gaan naar Nkhata Bay. Hier zijn we eerder geweest en gratis wifi was hier wel aanwezig. Fijn dat we ook nog een beetje afleiding hadden bij het meer.
Kerst hier is totaal anders dan in Nederland. De kinderen verheugden zich er al weken op, maar onze verwachtingen waren niet zo groot. Achteraf gelukkig maar anders was het een flinke tegenvaller geweest. Kerstavond moesten we natuurlijk naar de kerk. Om 8 uur begon de kerk. Er werd veel gedanst en het leven van Jezus werd uitbundig gevierd. Wij daarentegen zaten er echt als zombies bij en vielen bijna in slaap aangezien we normaal om 9 uur al in bed liggen. Om 10 uur was de kerk eindelijk afgelopen en konden we snel ons bed in. Eerste kerstdag miste ik ’s ochtends het kerst ontbijt met lekkere broodjes en croissantjes zoals we dat normaal thuis altijd doen. Gelukkig hadden ze nog zelfgemaakte bolletjes brood. ’s Middags kwam oma straal bezopen bij ons eten. Schijnt hier heel normaal te zijn om de hele nacht op te blijven en te gaan drinken tot ’s ochtends vroeg. Mijn kerst diner bestond uit varken, rijst, spaghetti (wat ik zelf gekocht had) ei, kool en, hoe kan het ook anders, nsima. Een beetje vaste korst zoals altijd, maar hun waren er heel blij mee, omdat het meer eten was dan normaal. Na het eten werd er flink gedanst en kreeg ik nog een Afrikaanse wikkeldoek als kerstcadeautje. Ook wij hadden kerst inkopen gedaan. Vooral de onderbroeken en bh’s vielen in de smaak. Was ook wel nodig aangezien mijn zusje al 5 dagen geen onderbroek meer aan gehad had. ’s Avonds aten we gewoon rijst met alleen varken en dat was het. Pfffffff… wat miste ik het eten thuis!! Tweede kerstdag werd hier niet gevierd dus het missen werd nog een tikkeltje erger. Gelukkig waren we ’s avonds uitgenodigd om met de zusters bij het patershuis te gaan eten. Hier kregen we als voorafje een flink glas baileys (voelde het flink na al een paar maanden weinig alcohol te drinken) waar zelfs de zusters niet vies van waren. Ze kwamen in ieder geval een beetje losser dan normaal. Een soort van lopend buffet was klaargezet met rijst, gebakken aardappeltjes, nsima, kip en kool. Ik werd het meest blij van een lekkere klodder mayonaise en ketchup bij het eten. Toch gek dat eten zo’n invloed heeft op hoe je, je voelt haha. Als toetje hadden de zusters een cake gebakken. Een cake wordt hier altijd met veel ritueel op tafel gezet. Ze komen er dansend en zingend mee aanlopen en wij moesten de cake met z’n vijven (ook de Belgische studenten), met 1 mes, aansnijden. Het dansen hebben wij deze avond maar overgeslagen.
Tussen de feestdagen door hebben we nog een ‘nachtdienst’ gedraaid, maar dit was meer slapen dan wat anders. Geen succes voor ons dus en zijn maar weer over gegaan op de dagdiensten.
Oudejaarsdag was niks bijzonders. Het gewone leven ging gewoon door en wij hebben nog een half dagje gewerkt. Er was geen vuurwerk te bekennen in het dorp. ’s Avonds hadden we een feestje bij een verpleegkundige. Er werd veel bier gezopen en op z’n Afrikaans gedanst. Hier is het heel normaal dat een jongen/man achter je gaat staan en tegen je aan gaat dansen. Nou bedankt, maar hier moest ik niks van hebben haha. De mannen zijn hier namelijk totaal niet te vertrouwen. Katie (de verpleegkundige waar het feestje was) had die nacht nachtdienst, maar was gewoon mee aan het drinken en ging af en toe even kijken bij het ziekenhuis (zelfs met twee flessen bier in de hand). Kan allemaal hier in Malawi. Om 12 uur werd er uitbundig ‘Happy new year’ geschreeuwd en dat was dan, het begin van het nieuwe jaar. De volgende dag hebben we een poging gedaan tot uitslapen, maar we werden om 6/7 uur alweer gewekt door de kinderen en de muziek die vaak om 6 uur keihard aangezet wordt. Die dag weinig uitgevoerd en jaloers op de mensen die bij Jan ter Voert het nieuwe jaar in luidden. Volgend jaar ben ik er gewoon weer bij hoor, maar toch bijzonder om het een keer in Afrika mee te mogen maken!
En dan nog mijn verjaardag, 3 januari, de dag waarop ik mezelf geen tiener meer kan noemen. Deze dag begon om 6 uur al door, het ochtend ritueel, schreeuwende kinderen en muziek. Lekker wakker worden op mijn eigen verjaardag haha. Carola en Esri kwamen zingend mijn kamer in en hadden alles versierd. De dag ervoor had ik al wel mijn eigen huis versierd, want dat kennen ze hier niet bij een verjaardag. Meestal slaan ze die ook gewoon over. Zo kwam ik erachter dat mijn Afrikaanse moeder 20 december jarig geweest was en hebben ze dit compleet over geslagen. ’s Ochtends verwachtte ik nog totaal niks van de dag. Sommige zeiden happy birthday en daar hield het dan ook mee op. Tot mijn verrassing hadden ze ’s middags een heel diner voor mij gemaakt en kwamen er mensen mee eten. Ook werd er weer ritueel een (versierde) cake voor mij gemaakt en mocht ik deze aansnijden. Met een dansje en liedje kwamen ze aanlopen met de cake. Mocht zelfs een kaarsje uitblazen haha. Voelde me die dacht toch wel jarig, meer dan ik ’s ochtends verwacht had.
Inmiddels hebben we al afscheid genomen van het dorp, omdat we nog de laatste dingen aan ons verslag voor school af moeten werken.
Het afscheid was heel raar, omdat je totaal niet weet of je ze nog terug ziet en wanneer. Er werden flinke tranen gelaten bij de kinderen. Het lijkt me wel super leuk ze nog eens op te zoeken en te kijken wat er van hun allemaal terecht gekomen is, wat de kinderen allemaal doen en waar ze dan wonen. Wie weet zijn er al wel wat getrouwd op jonge leeftijd en hebben ze al kinderen. Dan zou ik er meteen een reis door Afrika bij aan plakken!!
We zitten nu in Kande Beach aan het meer om aan school te werken, gaan vanuit hier door naar Lilongwe, de hoofdstad, en vanuit daar op weg naar huis!
Het begint nu toch wel te kriebelen om naar huis te gaan en iedereen weer te zien!! Begin het Nederlandse leven, behalve de stress, toch wel te missen. Het aftellen gaat nu echt beginnen, maar eerst nog ff genieten!
Tot snel!!
Liefs vanuit Malawi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
