De eerste paar dagen in Malawi

Hallo allemaal,

Daar is dan mijn eerste verslag vanuit het hete en regenachtige Malawi.
De weg hier naartoe was al een heel avontuur. Dit begon op Schiphol 4 uur te vroeg zoals Nederlanders gewend zijn. De eerste tranen van onze reis waren al op Nederlandse bodem gevallen.
Onze eerste cultuurshock begon in het vliegtuig vanuit Wenen naar Addis Abeba. Dit stuk vliegen duurde 8 uur dus we hadden wel een redelijk luxe vliegtuig verwacht, maar helaas viel dit flink tegen. Mensen lagen overal verspreid door het vliegtuig heen en onze stoelen waren (hoe kan het ook anders) bezet. Na wat gebrekkig Engels konden we eindelijk gaan zitten. Onze beenruimte was niet meer dan in een vliegtuig zoals wij die kennen naar korte afstanden, dus slapen was ook niet zo’n succes. Om 2 uur ’s nachts kregen we onze eerste warme maaltijd: gehaktbal, een papje van groente en aardappelpuree. Eenmaal aangekomen in Addis Abeba zagen we de eerste vrouwen met zakken op hun hoofd lopen. Echt Afrika dus. Hier moesten we twee uur wachten en konden toen door met het vliegtuig naar Lilongwe de hoofdstad van Malawi.
Na 16 uur reizen kwamen we aan in Lilongwe. Bij aankomst op het vliegveld (aangezien we eerst een stukje met de bus moesten) werden we meteen gescreend op Ebola. Gelukkig konden wij zo doorlopen ondanks we koortsverschijnselen hadden door de hitte op het vliegveld. We kregen een stempel voor in ons paspoort en konden toen onze koffers ophalen die allemaal heel aangekomen waren. Dit was namelijk een grote angst van ons, want tja wat moeten we in Malawi zonder kleren, malaria pillen en natuurlijk de diarreeremmers (nog niet hoeven gebruiken!!).
Aangekomen in de aankomsthal zagen we meteen een non staan met een bordje in de hand met onze namen erop. Niet te missen natuurlijk! Zij (zuster Angela) was samen met een Afrikaanse man gestuurd door zuster Florence vanuit ons dorp.
En hier komt dan cultuurshock nummer 2. Ze rijden allemaal aan de linker kant van de weg, de wegen zijn totaal anders dan in Nederland en heel veel platteland. Ook van de taal valt niks te maken. De enige woorden die we nu geleerd hebben zijn, monile is hallo, yewo is dank u, muli uli is alles goed en dan het woord dat constant door kinderen naar ons geschreeuwd wordt mzungu dit betekent blanke.
Halverwege de reis naar het busstation, waar de man (weet zijn naam niet meer) ons af ging zetten begaf de auto het. Deze moesten we eerst omruilen bij zijn huis. Hierna konden we verder naar het busstation. Cultuurshock nummer 3 begon op het busstation. Alle mensen wilden ons helpen met de koffers en stonden ons aan te staren. De bus was redelijk luxe met leren bekleding. Mensen hadden van alles mee zelfs kippen. Om 4 uur zou onze bus vertrekken, maar op z’n Afrikaans werd ons geduld meteen op de proef gesteld. Twee uur later vertrokken we dan eindelijk vanuit Lilongwe naar Mzuzu waar we een nachtje in het zusterhuis bleven. Om 6 uur ’s avonds begint het hier al donker te worden dus we zagen niet veel meer van de omgeving. Onderweg maakte ze meerdere stops waar de bevolking langs de bus kwam staan om spullen te verkopen zoals, drinken, eieren in saus, heel veel fruit en allerlei etenswaren. Bijna op het einde van de rit zagen ze langs de weg een wild dier. Hiervoor zijn ze langzaam terug gaan rijden, uitgestapt en hebben het dier gedood en meegenomen om op te eten. Cultuurshock nummer 4 kan je wel zeggen.
Na 8 uur reizen, voor maar 8 euro, kwamen we eindelijk aan in Mzuzu. Ik kwam kotsend de bus uit van de lange reis. Meteen werden we ‘aangevallen’ door allemaal mannen die ons heel graag een taxi aan wilden bieden. Gelukkig was zuster Angela nog bij ons en stuurde de mannen weg. We moesten hier nog een hele tijd wachten op onze bagage, want ze kregen het bagageruim niet open. Toen we eindelijk onze koffers hadden konden we met de taxi naar het zusterhuis gaan. Onze koffers hadden ze achterin een kleine auto gedumpt en hingen uit de kofferbak. De klep van de auto kon niet eens meer dicht en hadden ze met een touwtje vast gemaakt.
In het zusterhuis aangekomen, om 1 uur ’s nachts, sliepen wij in het gasthouse waar 3 kamers waren met allemaal een eigen badkamer met douche! Dit is een hele luxe in Malawi.
Na 6 uurtjes slaap werden we gewekt door zuster Angela voor het ontbijt. Wij lagen op dat moment nog uitgeteld in bed. Eerst snel douchen en toen hup aan het ontbijt. We kregen geroosterd brood met eieren in saus. Best te eten al zag het er heel smerig uit.
Toen we het ontbijt op hadden kwamen de andere zusters ons verwelkomen en hebben ons het zusterhuis laten zien. Daarna ging onze reis verder. Eerst weer met de taxi naar Mzuzu. Dit keer had ze twee auto’s geregeld, omdat de nacht ervoor niet zo’n succes was. Aangekomen bij het busstation in Mzuzu moesten we onze taxichauffeurs betalen. Zuster Florence vond 500 kwacha per persoon genoeg (dit is ongeveer 1 euro), maar de mannen waren het hier zeker niet mee eens en er ontstond een hele discussie. Uiteindelijk heeft ze maar wat meer geld gegeven en konden onze koffers in de bus geladen worden. Hier werden ze opgestapeld en met touwen vast gezet bij alle spullen van de andere reizigers in de bus.
Aangezien we hier weer twee uur moesten wachten voordat de bus vertrok zijn we Mzuzu in gegaan op zoek naar een simkaart en een dongel voor internet in onze laptops. Uiteindelijk hebben we hier 20 euro voor betaald en stond er redelijk veel internet op de simkaart. Ook Esri heeft dit betaald, maar later kwamen we erachter dat ze helemaal geen simkaart aan haar hadden gegeven dus die kan nog niks met haar mobiel. Het opwaarderen van beltegoed is nog een raadsel. Dit gaat met kraskaartjes waarvan je de code in moet typen op je mobiel. Eén kraskaartje is 50 kwacha wat misschien 10 sec bellen is. Hier komen we na 3 maanden vast wel achter.
Uiteindelijk moesten we nog rennen naar de bus die om 1 uur vertrok naar het dorpje Mzambazi waar wij 3 maanden verblijven. Deze reis duurde 3 uur, maar voor ons gevoel veel langer. De wegen waren hier nog slechter. Zandwegen met allemaal gaten en hobbels erin.
In totaal zijn we twee dagen onderweg geweest om aan te komen in het dorp. Bij aankomst stonden er allemaal dorp bewoners te wachten en toe te kijken hoe wij met 6 koffers de bus uit kwamen.
En ja hoor, we waren er nog geen 5 minuten of de regen kwam met bakken uit de lucht vallen. Leuk welkom al zeg ik het zelf. Volgens de zuster kon het regenseizoen al eerder beginnen dan november.
Met onze koffers in de laadbak van een jeep gegooid en ik achterin op en neer geschud konden we naar het zusterhuis gaan. Hier ontmoetten we zuster Florence die meteen met het nieuws kwam dat ze nog geen gastgezinnen voor ons geregeld had. Het probleem is dat er geen sloten op de kamers zitten in de huizen en ze weinig Engels kunnen. Nu slapen we nog bij de nonnen op twee bedden met z’n drieën, omdat we nog graag even bij elkaar wilden blijven. We krijgen hier heel veel te eten. Vier keer op een dag. ’s Ochtends brood/pap, ’s middags rond 12 uur nshima (maismeel), rijst, groente (bonen en wortels in tomatensaus) en een stukje vlees wat wij graag overslaan aangezien dit niet zo bereidt wordt als in Nederland. Alle spieren, pezen en het vel hangt er nog aan. Om beleeft te blijven proberen wij dit natuurlijk wel altijd te eten, maar met moeite. Om 4 uur gaan we thee drinken en ook dan krijgen we weer brood en cake wat ze zelf gebakken had, maar helaas aangebrand. Om 7 uur eten we nog een keer hetzelfde als wat we om 12 uur eten.
We hebben het hele dorp al gezien waaronder ook het ziekenhuis. Dit was cultuurshock…. Hou het niet meer bij. Veel patiënten zaten gewoon buiten in de zon op de stenen. Zuster Florence liet ons de maternity ward zien (verloskunde) waar net een vrouw was bevallen. Ze zat alweer rechtop in bed en de baby lag ergens op het bed. Heel vreemd dat wij hier zo naar binnen mochten lopen.
Ook hebben we een begrafenis meegemaakt van een rijke man van 90 jaar uit het dorp. Deze duurde twee dagen. De eerste dag begon de dienst in de kerk. De kist werd naar de kerk gebracht in een grote vrachtwagen, schijnbaar is dat de lijkwagen hier in Malawi. In de kerk werd veel gezongen en af en toe wat gezegd door de familie en de priester (te vergelijken met Nederland). De volgende dag gingen wij met de ambulance, door de middle of nowhere, naar het tweede deel van de begrafenis. Deze dag werd de man begraven in een dorpje verderop. Weer een hele belevenis. Ook hier werd veel gezongen en gedanst. De mensen huilen hier weinig,omdat ze vonden dat zijn leven gevierd moest worden en ze blij mochten zijn dat hij zo lang geleefd had. Het viel ons wel op dat de familie weinig betrokken werd bij de begrafenis. Na de ceremonie gingen we naar de begraafplaats, wij weer veel te luxe met de ambulance terwijl de bevolking hele stukken moet lopen. Het graf was al gegraven en de kist ging erin. Hierna moesten de mannen het graf zelf dicht scheppen.
Na deze belevenis (waar we helaas geen foto’s van gemaakt hebben want we hadden er niet aan gedacht een camera mee te nemen) gingen we met de ambulance terug naar het dorp. Wat een rit, we werden alle kanten op geslingerd door alle diepe gaten in de wegen. Ik kan me voorstellen dat wanneer het regenseizoen echt is begonnen je veel langer reist om ergens te komen of je zelfs helemaal niet meer weg komt uit het dorp.
Aangekomen in het dorp gingen we spelen met de kinderen. Carola had een springtouw mee genomen. Ze vonden dit helemaal geweldig. Ik dacht na een tijdje dat het wel leuk zou zijn om mijn witte schmink te pakken en ze allemaal te schminken als ons, mzungu’s. De kinderen werden helemaal gek van deze schmink en ik werd aangevallen door alle kinderen die heel graag wit wilden worden. Mooi gezicht dat ze ineens op ons leken haha.
Tot nu toe gaat het hier allemaal goed en missen we thuis nog weinig. Wel dromen we over patat, frikadellen en pannenkoeken, maar helaas kunnen we hier nog drie maanden verder over dromen.
Wat wel erg opvalt is dat de nonnen hier heel rijk zijn en de mensen ze ook echt behandelen als heiligen. Overal begroetten ze de nonnen en ons en maken overal plek voor ons om te zitten. Het eten wat wij krijgen is denk ik niet te vergelijken met wat de dorpelingen eten, dus mogen we maar blij zijn dat we hier nog een tijdje mogen verblijven. Morgen gaan we maar eens kijken in het ziekenhuis.
Zo deze update van de eerste paar dagen lijkt mij wel even genoeg . Volgende keer zou ik het verhaal iets korter proberen te maken, maar we beleven nu al zo veel dat ik het toch allemaal even wilde delen. Nou wij gaan zo maar weer eens eten!

Byebye!!