En we zijn al op de helft.

En we zijn al op de helft…

Hallo allemaal!

We zijn alweer op de helft van ons avontuur in Malawi. De tijd vliegt hier voorbij! Inmiddels zijn de eerste regenbuien al gevallen en betekent dit het begin van het regenseizoen. Tot nu toe valt het nog mee, maar midden of eind december gaat het echt los barsten. Helaas gaat dit betekenen dat wij in onze kamers allemaal bakken neer moeten zetten om het water op te vangen aangezien het dak hier, hoe kan het ook anders, niet waterdicht is.
In het ziekenhuis is het nog steeds rustig en hebben we vooral ’s middags niks te doen. We maken nog genoeg schokkende gebeurtenissen mee. Een vrouw die een spontane abortus had en van binnen grondig schoon gemaakt moest worden. Het zag er nogal pijnlijk uit en al helemaal toen de verdoving begon uit te werken.. Tja, waarom zou je meer verdoving geven als je toch zo klaar bent, aldus de dokter. We zijn er nu ook achter gekomen dat wanneer je op de emergency room ligt je weinig kans hebt om er levend uit te komen. Er lag een baby’tje in de emergency room aan de zuurstof, maar midden in de nacht viel de stroom uit waardoor de baby geen zuurstof meer kreeg en overleed. Reserve zuurstof hebben ze hier niet en de generator van het ziekenhuis was kapot. Het kind maakte geen schijn van kans meer ook al ging het de afgelopen dagen langzaam beter. Inmiddels zijn wij aan dit soort situaties gewend en kijken we er niet meer raar van op. Soms is het al bijna voorspelbaar wanneer iemand dood gaat. We gaan nog steeds mee op outreach wat we tot nu toe het leukste vinden en willen binnenkort een voorlichting gaan geven over HIV op de secondary school.
Twee weken geleden hebben we voor het eerst meegekeken bij de primary school. Alles gaat er heel anders aan toe dan in Nederland en het niveau ligt een heel stuk lager. Ze leren hier Engels door het na te praten en wiskunde is bijv. het tellen van kralen. Ik heb een lesje Engels gegeven, dit was meer schreeuwen “again, again, again” zodat ze de woorden nog een keer na moesten zeggen. Voelde me bijna een dictator. Kinderen in de klas kunnen een stuk van leeftijd verschillen het draait allemaal om het niveau. De leraar slaat/schopt de kinderen wanneer ze niet gehoorzamen, zoals een klap in het gezicht of met een stok tegen de benen aan. Dit schijnt hier ‘normaal’ te zijn. Ook hebben ze in iedere klas een captain. Dit is een leerling uit de klas die zijn/haar medeklasgenootjes in de gaten houdt en namen op schrijft van de kinderen die dingen doen die niet mogen. De captain vertelt dit aan de leraar en die geeft de kinderen de straf die ze volgens hem verdienen. Ben benieuwd hoe het hier in de secondary school aan toe gaat, maar daar moeten we nog een keer gaan kijken.
Vorige week zijn we naar het zuiden van Malawi gegaan, Cape Maclear (zoek even op Google voor jaloersmakende foto’s). De reis er heen was verschrikkelijk lang. We gingen de nacht van zaterdag op zondag om 1 uur ’s nachts met de bus naar Mzuzu die op z’n Malawies een uur later aan kwam. Om half 6 ’s ochtends kwamen we aan in Mzuzu waarna we tot 3 uur ’s middags verder moesten reizen tot Mangochi (in het zuiden) en vanuit daar met een pickup volgeladen met mensen en spullen verder tot Monkey Bay. Hier nog een keer van pickup gewisseld, bovenop zakken maïs gezeten en uiteindelijk waren we om half 6 ’s middags in Cape Maclear. De reis was het meer dan waard. In één woord: WAUW! Wat was het daar super mooi! Eindelijk het eten waar we vaak naar verlangen en relaxen zonder gestoord te worden door alle kinderen. We hadden een super mooie lodge met douche, wc en zelfs een ventilator die uiteindelijk niet veel hielp, want ’s avonds was het nog 30 graden. De eerste twee dagen hebben we vooral aan het strand gelegen en gezwommen in het helderblauwe meer. Helaas was hier een hoog risico op Bilharzia, maar hier hebben we inmiddels al medicijnen voor gehaald. Esri werd ziek en kreeg een flinke keelontsteking, dus de eerste dagen waren voor haar een stuk minder. Carola en ik zijn toen samen bij twee mannen achterop de motorbikes naar Monkey Bay gegaan om te pinnen aangezien we graag een boottocht wilden maken maar ons geld op was. Heel gaaf ritje met mooi uitzicht, maar het was wel billen knijpen op sommige zandweggetjes haha. We werden flink nagestaard in het dorp, want ze zagen natuurlijk niet iedere dag twee chickies in korte broekjes achterop motorbikes zitten. Die donderdag wilden we de boottrip gaan maken, maar de avond ervoor werd ik ziek. Tja, moest er toch een keer van komen na al die bang makende verhalen op school. De heerlijke pizza die ik die avond gegeten had kwam er helaas weer snel uit.. Ondanks dat heb ik wel van de pizza genoten!
Na een dag in bed te hebben gelegen kon ik er weer tegengaan en ging het langzaam iets beter. Hierdoor hebben we onze reis verlengd tot en met maandag en moesten we verhuizen naar een andere lodge. Deze was nog luxer en had gelukkig een hele koele airco waar we heerlijk door konden slapen en zelfs voor het eerst weer uitslapen. Vrijdag kwamen er een stel mafkezen bij ons in de lodge. Blanke Zuid-Afrikanen en Portugezen. We hebben die avond met hun om een kampvuur gezeten op het strand en de nodige drankjes genuttigd die we allemaal gemist hadden de afgelopen tijd. Om 4 uur ’s nachts belandden we eindelijk in bed na een geslaagde avond die dicht in de buurt van Nederland kwam. Zaterdag zijn we de boottocht gaan maken. We gingen naar 2 verschillende eilanden waar we hebben gesnorkeld, gezwommen, geslapen (bijkomen van de nacht ervoor) en heerlijke vis gegeten. ’s Avonds was er een feestje in een lodge verderop. De negers gingen flink uit hun dak hier en er werden verschillende dansmoves uit de kast gehaald. Onze nieuw gemaakte vrienden waren deze avond onze bodyguards en beschermden ons voor alle aanzoeken van negers die mee wilden naar Nederland. Zondag hebben we nog een dagje uit kunnen rusten voor onze lange reis terug. De terugreis hebben we in twee dagen gedaan. Maandag konden we met een taxi (luxe auto) terug naar Salima en vanuit daar moesten we 3 uur wachten op de bus. Eenmaal bij het busstation kwamen er twee mannen op ons af of wij misschien met hen mee wilden reizen naar Mzuzu aangezien zij hier ook naar toe moesten. Na 10x gevraagd te hebben of we ze konden vertrouwen zijn we ingestapt om aan een lange reis te beginnen. Twee uur ’s nachts kwamen we eindelijk aan in Mzuzu en hebben hier een nachtje in het zustershuis geslapen. De volgende ochtend vertrok onze bus rond 1 uur, dachten wij. Om 10 uur ’s ochtends zijn we al naar de bus gegaan om een goede plek te bemachtigen. Eenmaal daar werd verteld dat er ook nog een bus om 11 uur vertrok en bijna weg ging. Hier werden we flink voorgetrokken en konden we helemaal voorin zitten naast de bestuurder. De reis verliep voorspoedig totdat we 10 meter op de zandweg waren en de bus het begaf. Na 3 uur gewacht te hebben op de volgende bus bleek deze al helemaal vol te zitten. Uiteindelijk zijn we met een pickup naar ons dorp gegaan en kwamen we hier 5 uur later dan gepland aan. Eenmaal terug werden we aangevallen door alle kinderen die ons zo gemist hadden. Toch leuk thuis komen na zo’n lange reis!

De temperatuur is nu aangenaam hier en blijven hopelijk ons bruine kleurtje bijhouden! We hebben nog niet de behoefte om terug te gaan naar Nederland, misschien alleen voor het eten. Het is wel heel raar dat we hier niks mee krijgen van alle voorbereidingen op de feestdagen. Ben heel benieuwd hoe we dat hier gaan vieren en of ik dan Nederland wel ga missen. Morgen gaan we hier een beetje Sinterklaas vieren met een goeie film en twee zakken pepernoten. Ik ga nu weer mijn dagelijkse maaltijd nuttigen, nsima…

Bye bye!

P.S. Mocht er geen nieuw verslag meer komen binnenkort wens ik jullie bij deze allemaal al fijne feestdagen!!

P.S.S. Foto’s uploaden is erg moeilijk hier met slecht internet dus zou zo nu en dan wat op facebook plaatsen en wanneer ik terug ben volgt er meer!