Tweede verslag vanuit Malawi!
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
30 Oktober 2014 | Malawi, Mzambazi
Monile,
Inmiddels zitten we hier dan al bijna twee weken. De tijd gaat toch sneller dan ik verwacht had. Zoals het op school verteld werd zouden we het in de eerste twee weken heel moeilijk gaan krijgen, maar dit valt tot nu toe allemaal nog mee gelukkig! Geen heimwee (alleen naar het lekkere eten) en geen enge ziektes opgelopen.
Alles gaat goed hier en wonen nog steeds bij de nonnen. Ze beschermen ons tegen alles en willen echt dat wij ons hier thuis en veilig voelen. Krijgen genoeg te eten. Iedere dag nsima, rijst, soms aardappels, groente en vlees. Aan het vlees kan ik nog steeds niet wennen en begin nu al het vlees thuis te missen (ja mam, zelfs de gebraden worst haha). Vandaag hebben we te horen gekregen dat we vrijdag waarschijnlijk naar onze gastgezinnen kunnen. Ben heel benieuwd hoe ik het daar ga vinden, dus moet nu al leren om nog meer nsima, het maïsmeel, te eten wat nogal smaakloos is en jawel, met de handen.
Vorige week zijn we begonnen met onze eerste week werken in het ziekenhuis. Dit was een heftig weekje. Het ziekenhuis is totaal anders dan in Nederland en valt niet met elkaar te vergelijken.
Op het moment is het heel erg rustig in het ziekenhuis. Er liggen zo weinig patiënten dat we de helft van de dag (of soms zelfs bijna de hele dag) lui op onze kont zitten en niks kunnen doen. Dan hebben we ook nog een halfuur tea break en 2 uur lunchpauze om ‘uit te rusten’. Ik moet hier nog steeds heel erg aan wennen aangezien dit in Nederland echt niet normaal is.
We hebben al veel heftige dingen gezien. Voor het eerst een bevallingen meegemaakt. De eerste bevalling die we zagen ging heel snel en de baby floepte er zo uit (om het maar even makkelijk te zeggen). Ze mogen hier pas gaan persen wanneer je het hoofd kan zien, dus je kan je misschien wel voorstellen dat dit zonder pijnstillers heel erg pijnlijk is. De tweede bevalling was tot nu toe het meest schokkende wat ik hier meegemaakt heb en wat nog steeds in mijn gedachten blijft dwalen. Het was een meisje van 18 jaar, haar eerste bevalling dus ze wist er nog weinig van af. De verpleegkundige die erbij was luisterde naar het hartje van de baby, maar hij kon het niet meer horen kloppen. Er werd overlegd of ze naar een ander ziekenhuis wilde gaan of ze moest ter plekke meteen gaan bevallen. Gekozen werd voor de tweede optie, dus de bevalling begon. Het persen ging heel moeilijk. Uiteindelijk moesten ze de baby met een zuignap laten komen. Het meisje was van binnen uitgescheurd (aangezien dit haar eerste kind was en een moeilijke bevalling) en tot onze schrik werd de baby dood geboren. Ik had nog nooit eerder een dode baby gezien dus dat maakte het nog een stuk heftiger. Ze probeerden de baby nog tot leven te wekken, maar helaas zonder succes. Het meisje was er heel rustig onder en moest pas huilen toen de familie erbij kwam en ze vertelde dat de baby dood geboren was. Ze schreeuwden het uit en ze voelde zich heel erg schuldig tegenover haar moeder. Ik vond het heel naar om dit allemaal mee te maken, maar in Malawi gebeurd dit veel vaker en kijken ze er niet meer van op. Ik heb in ieder geval heel veel respect gekregen voor vrouwen die gaan bevallen en dat alles zonder pijnstilling auw… Vraag me af of ik na deze ervaringen hier nog wel ooit zou willen bevallen haha!
Tot nu toe hebben we heel veel zieke kinderen (en natuurlijk ook ouderen, maar dit is vaak minder schokkend en gaan minder snel dood) gezien. Door het medicijngebrek hier hebben ze niet de mogelijkheid om iedereen de juiste medicijnen te geven en hierdoor sterven er veel kinderen.
Ook vond ik het verschrikkelijk om te zien hoe ze hier met steriel materiaal omgaan. Naalden leggen ze gewoon neer in bed en gebruiken het dan nog een paar keer. Ze prikken hier aders, voor een infuus in te brengen, wel vijf keer achter elkaar en als het dan niet lukt proberen ze wel weer op een andere plek.
Zo zagen we deze week (onze tweede week in het ziekenhuis) een man die zichzelf vergiftigd had, omdat hij niet mocht trouwen met zijn nichtje. Heel erg dat hier niet normaal over gepraat kan worden en ze hier geen psychiaters hebben om deze man hiermee te helpen.
De dokter is in het ziekenhuis niet iedere dag van de week aanwezig en de verpleegkundigen schrijven dan zelf medicijnen en behandelingen voor. Je zou ze hier bijna dokters kunnen noemen. Dit maakt het voor ons ook moeilijker om hetzelfde werk te kunnen gaan doen.
Zo denken ze ook dat wij wel een bevalling kunnen doen, maar hier zijn wij echt niet goed genoeg voor geskilt dus noway dat wij dat gaan doen.
En nog even een primeurtje!! Ik heb mijn eerste infuus gezet hier in Malawi. Een oude vrouw waar goed de aderen te zien waren dus ik dacht mooi, daar kan ik op oefenen en aangezien ze hier toch 10x mis prikken was het proberen waard. In één keer raak!
Afgelopen weekend zijn we voor het eerst naar Lake Malawi gegaan om even bij te komen van de eerste indrukwekkende week en we waren natuurlijk heel benieuwd hoe het zou zijn. Het was er echt super mooi en totaal niet wat ik er van verwacht had. Het leek net een zee ipv een meer. Je kon de overkant van het meer niet eens zien. We hebben hier heerlijk gerelaxed en gezwommen (hopen op geen bilharzia). Helaas werd Carola op de tweede dag van ons weekendje weg ziek en lag ze de hele dag in bed. Geen idee waardoor het kwam, maar we waren weer als westerse aan het eten geslagen. Pizza, hamburgers, tosties enz. Natuurlijk smaakte het allemaal net ff iets anders dan in Nederland, maar om even van de rijst en nshima af te zijn was het prima. Ze is al weer goed opgeknapt gelukkig. Maandag, op de terugweg, zijn we naar de Shop rite gegaan om chips in te slaan en lekkere dingen aangezien we dit nogal missen haha. Hele grote winkel, maar toch nog wel aardig prijzig. Voor vleeswaren betaal je hier zo 6 euro per pakje.
Ons geduld, tijdens ons tripje, werd weer eens op de proef gesteld. Zo moesten we twee uur wachten voordat de bus eindelijk weer terug naar het dorp vertrok. Ze vertrekken namelijk pas wanneer de bus vol zit..
We hebben al aardig wat vrienden gemaakt hier met de bevolking en vooral met de kinderen. Ik heb deze week ook voor het eerst een kind op mijn rug gedragen als een echte Afrikaanse moeder haha. Eng dat een baby alleen in een doek gewikkeld op je rug is vastgebonden en zo blijft zitten.
Inmiddels al mijn eerste hand wasje gedraaid. Luie Nederlanders zijn wij vergeleken met de mensen in Malawi.
Zie de foto’s voor misschien een betere indruk van alles wat ik hier mee maak.
Spreek jullie snel!
Liefs, Anne
p.s. Probeer foto's te uploaden, maar meer dan dit gaat niet lukken helaas.. Slechte verbinding
Inmiddels zitten we hier dan al bijna twee weken. De tijd gaat toch sneller dan ik verwacht had. Zoals het op school verteld werd zouden we het in de eerste twee weken heel moeilijk gaan krijgen, maar dit valt tot nu toe allemaal nog mee gelukkig! Geen heimwee (alleen naar het lekkere eten) en geen enge ziektes opgelopen.
Alles gaat goed hier en wonen nog steeds bij de nonnen. Ze beschermen ons tegen alles en willen echt dat wij ons hier thuis en veilig voelen. Krijgen genoeg te eten. Iedere dag nsima, rijst, soms aardappels, groente en vlees. Aan het vlees kan ik nog steeds niet wennen en begin nu al het vlees thuis te missen (ja mam, zelfs de gebraden worst haha). Vandaag hebben we te horen gekregen dat we vrijdag waarschijnlijk naar onze gastgezinnen kunnen. Ben heel benieuwd hoe ik het daar ga vinden, dus moet nu al leren om nog meer nsima, het maïsmeel, te eten wat nogal smaakloos is en jawel, met de handen.
Vorige week zijn we begonnen met onze eerste week werken in het ziekenhuis. Dit was een heftig weekje. Het ziekenhuis is totaal anders dan in Nederland en valt niet met elkaar te vergelijken.
Op het moment is het heel erg rustig in het ziekenhuis. Er liggen zo weinig patiënten dat we de helft van de dag (of soms zelfs bijna de hele dag) lui op onze kont zitten en niks kunnen doen. Dan hebben we ook nog een halfuur tea break en 2 uur lunchpauze om ‘uit te rusten’. Ik moet hier nog steeds heel erg aan wennen aangezien dit in Nederland echt niet normaal is.
We hebben al veel heftige dingen gezien. Voor het eerst een bevallingen meegemaakt. De eerste bevalling die we zagen ging heel snel en de baby floepte er zo uit (om het maar even makkelijk te zeggen). Ze mogen hier pas gaan persen wanneer je het hoofd kan zien, dus je kan je misschien wel voorstellen dat dit zonder pijnstillers heel erg pijnlijk is. De tweede bevalling was tot nu toe het meest schokkende wat ik hier meegemaakt heb en wat nog steeds in mijn gedachten blijft dwalen. Het was een meisje van 18 jaar, haar eerste bevalling dus ze wist er nog weinig van af. De verpleegkundige die erbij was luisterde naar het hartje van de baby, maar hij kon het niet meer horen kloppen. Er werd overlegd of ze naar een ander ziekenhuis wilde gaan of ze moest ter plekke meteen gaan bevallen. Gekozen werd voor de tweede optie, dus de bevalling begon. Het persen ging heel moeilijk. Uiteindelijk moesten ze de baby met een zuignap laten komen. Het meisje was van binnen uitgescheurd (aangezien dit haar eerste kind was en een moeilijke bevalling) en tot onze schrik werd de baby dood geboren. Ik had nog nooit eerder een dode baby gezien dus dat maakte het nog een stuk heftiger. Ze probeerden de baby nog tot leven te wekken, maar helaas zonder succes. Het meisje was er heel rustig onder en moest pas huilen toen de familie erbij kwam en ze vertelde dat de baby dood geboren was. Ze schreeuwden het uit en ze voelde zich heel erg schuldig tegenover haar moeder. Ik vond het heel naar om dit allemaal mee te maken, maar in Malawi gebeurd dit veel vaker en kijken ze er niet meer van op. Ik heb in ieder geval heel veel respect gekregen voor vrouwen die gaan bevallen en dat alles zonder pijnstilling auw… Vraag me af of ik na deze ervaringen hier nog wel ooit zou willen bevallen haha!
Tot nu toe hebben we heel veel zieke kinderen (en natuurlijk ook ouderen, maar dit is vaak minder schokkend en gaan minder snel dood) gezien. Door het medicijngebrek hier hebben ze niet de mogelijkheid om iedereen de juiste medicijnen te geven en hierdoor sterven er veel kinderen.
Ook vond ik het verschrikkelijk om te zien hoe ze hier met steriel materiaal omgaan. Naalden leggen ze gewoon neer in bed en gebruiken het dan nog een paar keer. Ze prikken hier aders, voor een infuus in te brengen, wel vijf keer achter elkaar en als het dan niet lukt proberen ze wel weer op een andere plek.
Zo zagen we deze week (onze tweede week in het ziekenhuis) een man die zichzelf vergiftigd had, omdat hij niet mocht trouwen met zijn nichtje. Heel erg dat hier niet normaal over gepraat kan worden en ze hier geen psychiaters hebben om deze man hiermee te helpen.
De dokter is in het ziekenhuis niet iedere dag van de week aanwezig en de verpleegkundigen schrijven dan zelf medicijnen en behandelingen voor. Je zou ze hier bijna dokters kunnen noemen. Dit maakt het voor ons ook moeilijker om hetzelfde werk te kunnen gaan doen.
Zo denken ze ook dat wij wel een bevalling kunnen doen, maar hier zijn wij echt niet goed genoeg voor geskilt dus noway dat wij dat gaan doen.
En nog even een primeurtje!! Ik heb mijn eerste infuus gezet hier in Malawi. Een oude vrouw waar goed de aderen te zien waren dus ik dacht mooi, daar kan ik op oefenen en aangezien ze hier toch 10x mis prikken was het proberen waard. In één keer raak!
Afgelopen weekend zijn we voor het eerst naar Lake Malawi gegaan om even bij te komen van de eerste indrukwekkende week en we waren natuurlijk heel benieuwd hoe het zou zijn. Het was er echt super mooi en totaal niet wat ik er van verwacht had. Het leek net een zee ipv een meer. Je kon de overkant van het meer niet eens zien. We hebben hier heerlijk gerelaxed en gezwommen (hopen op geen bilharzia). Helaas werd Carola op de tweede dag van ons weekendje weg ziek en lag ze de hele dag in bed. Geen idee waardoor het kwam, maar we waren weer als westerse aan het eten geslagen. Pizza, hamburgers, tosties enz. Natuurlijk smaakte het allemaal net ff iets anders dan in Nederland, maar om even van de rijst en nshima af te zijn was het prima. Ze is al weer goed opgeknapt gelukkig. Maandag, op de terugweg, zijn we naar de Shop rite gegaan om chips in te slaan en lekkere dingen aangezien we dit nogal missen haha. Hele grote winkel, maar toch nog wel aardig prijzig. Voor vleeswaren betaal je hier zo 6 euro per pakje.
Ons geduld, tijdens ons tripje, werd weer eens op de proef gesteld. Zo moesten we twee uur wachten voordat de bus eindelijk weer terug naar het dorp vertrok. Ze vertrekken namelijk pas wanneer de bus vol zit..
We hebben al aardig wat vrienden gemaakt hier met de bevolking en vooral met de kinderen. Ik heb deze week ook voor het eerst een kind op mijn rug gedragen als een echte Afrikaanse moeder haha. Eng dat een baby alleen in een doek gewikkeld op je rug is vastgebonden en zo blijft zitten.
Inmiddels al mijn eerste hand wasje gedraaid. Luie Nederlanders zijn wij vergeleken met de mensen in Malawi.
Zie de foto’s voor misschien een betere indruk van alles wat ik hier mee maak.
Spreek jullie snel!
Liefs, Anne
p.s. Probeer foto's te uploaden, maar meer dan dit gaat niet lukken helaas.. Slechte verbinding
-
30 Oktober 2014 - 18:03
Hilde:
Weer erg indrukwekkend allemaal om te lezen!
Wat je moeder bij het vorige verslag ook al zei: het begint voor mij nu ook een beetje te leven hoe je het daar hebt en hoe je daar leeft!
Dappere chick! Ik doe het je niet na!
Ik mis je al wel een beetje hoor!
XX -
30 Oktober 2014 - 18:03
Kim Verkoelen:
Hee Anne,
wat leuk om jullie berichten te lezen! Alles is zooooo herkenbaar. Wij zitten hier ook de bijna de hele dag te niksen en moeten ook 1,5 uur wachten voordat het taxibusje eindelijk vertrekt. Wij zitten dan niet in een ziekenhuis, dus maken niet zulke heftige dingen mee als jullie maar hier schrijven de verpleegkundigen ook gewoon de medicijnen voor enzo. Ze verwachten hier ook heel erg veel van ons, maarja veel dingen kunnen wij helemaal niet!
Maar goed, nog veel succes! Vooral met jullie verhuizing naar de gastgezinnen, ben erg benieuwd hoe dat jullie gaat bevallen.
Groetjes Kim! -
30 Oktober 2014 - 19:45
Amy:
Heej annie,
Ik krijg net als bij je vorige verslag weer kippenvel.
Wat een ervaring, wat leer je veel en wat maak je daar toch veel mee!
Heel fijn dat het goed met je gaat!
Ik ben trots op jou, ik zou het echt niet durven!
Ik kijk al weer uit naar je volgende verslag!
Hou je goed en veel succes met alles!
Liefs Amy! -
31 Oktober 2014 - 00:07
Hans En Mieke:
Anne wat een mooi verhaal heb je weer geschreven. Je blijft toch heel wat mee maken in het verre Malawi en dat je vaak niets te doen hebt is een gegeven waar je erg aan zult moeten wennen. Het zit ook een beetje in de Afrikaanse cultuur. Toch doe je ontzettend veel indrukken op en zie je ook eens de keerzijde van de medaille. Een kijkje in de Afrikaanse wereld kan je alleen maar sterker maken en je zult des te meer beseffen hoe goed wij het in Nederland hebben. We zijn toch wel erg trots op je dat je deze reis hebt aangedurfd. We zien graag uit naar je volgende verslag, want het is voor ons ook telkens zeer verrassend wat je daar allemaal beleeft. De verstuurde apps geven ons ook wel een indruk, maar je verslag maakt alles toch meer compleet.
Groetjes en een hele dikke knuffel van mama en papa -
31 Oktober 2014 - 09:57
Karin:
Ha die Anne, fijn om te lezen dat het goed gaat met je! Leuk om je zo te kunnen volgen en later kun je het zelf ook nog eens nalezen want wat je maakt zo toch wel heel veel mee. Dat wordt een mooi document zo.
Ondanks dat de dagen dan niet zo gevuld zijn met hetgeen je voor kwam, doe je toch zo veel
indrukken op. Inderdaad soms wel heel erg confronterend en hard.
Dan is het toch wel heel erg prettig dat jullie met je 3-en zijn en er samen over kunnen praten.
Voor wat betreft het verblijf en het eten: de bodem is gelegd bij de nonnen :) Ben benieuwd naar het gastgezin. Die zullen jullie ook vast wel verwennen, ondanks de beperkte middelen.
Als je maar in een warm gezin komt, dat scheelt al veel.
De overgang was op deze manier in elk geval niet zo groot. Op naar de maispap!!
En voor de broodnodige vette hap hebben jullie ook al een oplossing gevonden. Was ik niet bang voor, wat dat betreft staan onze neuzen dezelfde kant op :)
Succes de komende weken, we zien uit naar het volgende verslag.
Heel veel groetjes, Karin -
31 Oktober 2014 - 21:55
Wilma Huiszoon:
Hallo Anne
Mooi verhaal hoor en ook zo herkenbaar. Ik kan het bijna voor me zien. Het blijft toch heftig die verschillen te lezen. Nav je app-je, dacht ik, ik zoek toch spiritus eens op. Wat blijkt; spiritus is een goede desinfectans er zit voldoende alcohol in, maar slecht voor de huid (goh). We gaan het dus maar niet hier invoeren. Ga vooral door met schrijven en blijf je verbazen. Succes en lieve groet van ons allen.
Wilma Huiszoon -
06 November 2014 - 21:51
Margriet En Rene:
Hallo dames,
Zo te lezen hebben jullie je prima gesetteld. Wat een belevenissen. Heftig met de kindjes daar. Wat een mooie foto's ook. Zeker die met het kindje op je rug. Nu naar het gezin waar jullie mogen wonen. Weer spannend denk ik en veel nieuwe indrukken. Blijf genieten en veel leren.
Succes en lieve groet van Rene en Margriet -
08 November 2014 - 18:26
Truus Van Velze:
hoi Anne,
Vanmiddag gehoord over het reisverslag. Dus bij thuiskomst even opgezocht en ja hoor.....
Jeetje wel een hele belevenis hoor. Je hebt in die korte tijd al een hoop narigheid meegemaakt. Is voor ons niet te bevatten. Blijf het wel volgen. Heel veel succes.
Groetjes .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
